Ja lalkę tobie, ty lalkę mnie - WPIS ODZYSKANY

Ciekawość to wredna małpa. Kiedy zaczyna bzyczeć nad głową jak komar, to nie ma na nią innego sposobu, jak utłuc. Bo kiedy ukąsi, to żadne drapanie nie pomoże – będzie się człowiek gryzł myślą o nowej lalce póki jej porządnie nie zmaca.

Gdyby nie ciekawość, to nie szalałabym tak z wymianą lalek w zbiorze. Rzecz jasna część dobytku jest nietykalna (mam dość konkretną potrzebę posiadania stałej ilości ładnych przedmiotów o humanoidalnych kształtach), ale większość to plewy na wietrze – gdy zmieniają się lalkowe mody, to bez pardonu wykopuję niekochane laluchony za drzwi.

Przez ciekawość wiele razy ściągnęłam do domu lalki piękne inaczej, których wcale nie chciałam mieć na własność. To, czego nie znamy, często wydaje się bardziej kuszące, niż w istocie jest. Zachcianki są jak jętki jednodniówki – latają wysoko i zdychają stadami. Moje były właśnie takie – szybko przyszły to i szybko poszły. Tylko jak już poszły, to nie bardzo było wiadomo zrobić z nadmiarowymi lalkami. Znaczy, wiedzieć, to wiedziałam, tylko jakoś nikt nie chciał takiego badziewia odkupić:)

Kiedy zaczęłam chodzić na lalkowe spotkania, to w kwestii poznawania nowości zrobiło się dużo łatwiej. Ludzie, którzy uczestniczyli w takich fajnych spędach, przynosili ze sobą całe góry lalek, do których ręce same się rwały. Z możliwościami zbadania okazów, które czymś zaciekawiły, bywało różnie. W przypadku lalek z rodziny Barbie, Pullip czy Fashion Royalty mogłam miętosić do woli prawie wszystko co chciałam, ale jeśli chodzi o lalki BJD, to królowało raczej podejście typu „nie dotykaj” lub „dotykaj z wielką ostrożnością, w białych rękawiczkach”. Choć w pełni rozumiem obawy właścicieli (bo lalka może się połamać, bo lalka może się pobrudzić, bo lalka była droga), to jednak trudno mi stosować się do takich zaleceń. Bez kontaktu fizycznego nie ma dla mnie zabawy. Pewnie dlatego ręce czasami nie chcą słuchać rozkazów mózgu i rwą się do dotykania tego, czego akurat nie wolno.

Najczęstszym uczuciem, które pojawiało się po takich spotkaniach, był niedosyt. Niedosyt rozmów z przyjaciółmi, wynikający z rozdwojenia uwagi pomiędzy nich a lalki i niedosyt macania lalek, spowodowany rozmowami z przyjaciółmi. Naturalną koleją rzeczy po powrocie do domu chciało mi się kontynuacji i jednego i drugiego.

Jeśli chodzi o kontakt z ludźmi, to sprawa jest prosta. Mam do dyspozycji telefon, maile, komunikator na Facebooku i umiem z nich korzystać. Co do lalek – no cóż, one nie podniosą słuchawki. Zresztą cała ich cenność w tym, że można się nimi bawić.

Tu wracam do problemu zakreślonego na początku notki – czyli „jeśli chcesz macać do woli, to kup sobie lalę”. Niby prawda, a jednak nieprawda. Bo jeśli nie chcesz napędzać koniunktury przemysłu zabawkarskiego, ale i nie chcesz zrezygnować z bliższego poznania jakiegoś „plastika” czy „żywiczniaka” to wystarczy ruszyć głową, rozejrzeć się wśród znajomych i zaproponować któremuś czasową wymianę.

Wymiana to genialnie w swej prostocie rozwiązanie, choć związane z ryzykiem. Nie wiem, czy zgodziłabym się pożyczyć swoja lalkę zupełnie nieznanej osobie. Przez nieznanego człowieka rozumiem kogoś, kogo kojarzę, ale z kim nigdy nie miałam bliższych kontaktów, czy to na żywo, czy to w Internecie. Zaufanie to cenna rzecz i trudno jest udzielać go zupełnie obcemu człowiekowi.

Myślę, że nie miałabym takich obaw w przypadku osób, których nie znam osobiście, ale spotykam się z nimi i rozmawiam w sieci. Miałam okazję przekonać się, że to działa. Czy pamiętacie mój wpis o lalce Dazi May? Przyjechała do mnie gości od Major Mistakes, która nigdy nie widziała mnie na żywo, nie słyszała mojego głosu, ba, nawet nie wie jak smakuje moja strucla makowa, a jednak wbrew zdrowemu rozsądkowi zaufała mi w kwestii powierzenia rudego skarbu :)

Do dziś pamiętam jak bałam się, kiedy nadobna własność Major Mistakes jechała do mnie przesyłką pocztową. Gdyby przewoźnik zgubił paczkę lub, nie daj boże, uszkodził, to byłby absolutny koniec świata. Nie zgubił i chwała mu za to, ale jak wiadomo, chytre przypadki chodzą po poczcie i czasami przywłaszczają sobie cudzą własność.

Znacznie łatwiej jest, gdy na wymianę zgodzą się kolekcjonerzy mieszkający w tym samym mieście. Tu już nie ma niebezpieczeństwa zagubienia lalki, a dodatkowo dochodzi przyjemność spotkania z bliską osobą.

Ja ten wstęp piszę, oczywiście, nie bez kozery, bo chcę pochwalić się lalkiem przebywającym u mnie na występach gościnnych. Chłopięcie nazywa się Tadzik i wygrało chyba wszystkie konkursy sfochanej śliczności, jakiej do tej pory organizowano, a nawet jeśli nie wygrało, to wróżę mu, że w roku 2017 połowa warszawskiej dzielnicy Grochów będzie mu jadła z ręki. Obecność Tadzia zawdzięczam nieobecności Taeyanga Taichi, który wybył z domu w calach romantycznych (czyli mówiąc wprost, pojechał do Balbinki z Dollsforum podrywać Pullipy).

Tadzio jest Isulem, więc już na wstępie został przejęty przez dziką bandę Taeyangów, która ma w planach rozpuścić go jak dziadowski bicz, nauczyć kilku soczystych przekleństw i przede wszystkim podtuczyć, bo Tadzio to chucherko.

To pierwszy raz, kiedy mam możliwość nacieszyć się Isulem dłużej niż kilka godzin (aaaaa, całe dwa tygodnie!) i muszę ze smutkiem wyznać, że w związku z tym moje niedawne ciągoty ku Dalom zupełnie wzięły w łeb. Przez te oczy brązowe, brązowe, zwariowaaaałam!

Tadzio jest tak słodki, że rozpływam się już na wstępie. Podoba mi się bez zastrzeżeń i rozczula, jak wszystkie stworzenia o wielkich ślepiach (a jak są jeszcze chuderlawe i zamorzone głodem, to już w ogóle).

Tadzio brzuszek ma wklęśnięty (sprawdziłam!), a ponadto patrzy swoimi ogromnymi ślepkami tak litościwie, że człowiek by się z chęcią żyletką pociął, aby mu jeno zrobić przyjemność. A to, że robi jednocześnie wrażenie małej i wiecznie skwaszonej zarazy, to dodatkowy czynnik napędzający silniki mojej miłości.

Brum, brum, brum – to mruczą silniki miłości

Mieć w domu takie rozkoszne małe gówienko to sama przyjemność, no może za wyjątkiem momentu, kiedy trzeba będzie je oddać prawowitemu właścicielowi. I nie ma, ani nie będzie miało znaczenia to, że do takiego pożyczonego bąbla się człowiek przywiąże. Chyba, żeby zawłaszczyć go przez zasiedzenie (lub zamacanie).

Mając pięknego Tadzia na wyciągnięcie ręki zastanawiam się, czy nie dałoby się do naszego środowiska wprowadzić tradycji lalkowej wymiany. Przekazanie komuś swojej lalki wcale nie jest takie straszne, jeśli uświadomi się temu człowiekowi, czego nie należy robić, żeby jej nie zepsuć. Można w tym celu zrobić listę zakazów, choćby taką:

1. Nie dawać do zabawy dzieciom, psu, kotu i mężowi,
2. Nie trzymać nad palnikiem podczas gotowania posiłku,
3. Nie używać do udrażniania rur,
4. Nie spożywać bez uprzedniego umycia pod bieżącą wodą
5. I tak dalej, i tak dalej.

Myślę, że mało jest wśród nas osób niefrasobliwych, które pomiatałyby pożyczonym przedmiotem. O pożyczone zazwyczaj dba się bardziej niż o własne, prawda? Nie można jednak wykluczyć zdarzeń losowych, które jak koty, chodzą własnymi drogami. Jeśli na lalkę ma spaść samolot z prezydentem to nawet nawet wróż Maciej może tego nie przewidzieć, zatem nie ma co się bać na zapas.

Na koniec pytanie, którego w kontekście powyższego wpisu nie mogę nie zadać. Jak zapatrujecie się na pomysł lalkowej wymiany? Czy miałaby szansę zaistnieć na szerszą skalę?



Aha – jeśli chodzi o tłumaczenie notki na angielski, to właśnie je utrupiłam, poprzez wywalenie pliku, na którym pracowałam, z dysku. Spróbuję odratować je na piątek, więc jeśli komuś na nim zależy, to niech zagląda przed sobotą.