O, Geralcie! O, wiedźminie!

Achhh! Uchylcie rąbka tajemnicy i zdradźcie, czy w młodości kochaliście się w jakichś bohaterach z książek lub filmów? Bo ja - tak, i to ile razy!

Rozrzut miałam sporawy, bo w poczet moich ideałów wchodzili i Robin Hood (ten długowłosy, w wykonaniu Michael'a Praeda, który biegał po lesie do muzyki Clannad) i komiksowy Thorgal i główny bohater serialu "Miasteczko Twin Peaks" i Jean- Claude Van Damme.

Potem było długo, długo nic, aż pojawił się ON: "Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy; od Bramy Powroźniczej. Szedł pieszo, a objuczonego konia prowadził za uzdę. Było późne popołudnie i kramy powroźników i rymarzy były już zamknięte, a uliczka pusta. Było ciepło, a człowiek ten miał na sobie czarny płaszcz narzucony na ramiona. Zwracał uwagę".

To była miłość od pierwszego machnięcia mieczem i od pierwszej sarkastycznej uwagi. Wiedźmin Geralt z książek Andrzeja Sapkowskiego zawojował mnie, podbił i wprowadził w stan permanentnego zakochania, który trwa po dziś dzień.

Oczywista, od razu zachciało mi się jego lalkowego odpowiednika. Łatwo było go sobie wymarzyć, ale skąd wziąć? Nie miałam żadnej koncepcji co do tego, gdzie zacząć poszukiwania. Sprawę odłożyłam w czasie, wierząc, że kiedyś splot wydarzeń doprowadzi mnie we właściwe miejsce.

Tu zrobimy przeskok czasowy. Hop! Minęło kilka lat, a na ekrany kin wszedł film „Superman”. W główną rolę wcielał się w nim bardzo, ale to bardzo urodziwy brytyjski aktor, Henry Cavill. Film "chwycił" na tyle mocno, że niedługo po premierze Mattel wypuścił na rynek urodziwego Kal-Ela o muskularnym ciele, przybranego w ciemnoniebieski spandex. Jejku, jej! Napaliłam się na niego jak szczerbaty na suchary, a że pojawił się w znośnej cenie na Allegro, więc wygarnęłam oszczędności schowane w skarpecie i szybko się ich pozbyłam. Piękny brunet ekspresowo zjechał na włości, cyknął sobie fotkę portretową, a mnie zrobiło się błogo, że go mam, nie przypuszczając, że czeka go dalsza kariera w charakterze dawcy ciała ...

Minęło kilkanaście, a może kilkadziesiąt miesięcy, na świecie powiało śniegiem, a telewizja Netflix wyemitowała pierwszy sezon serialu „Wiedźmin”. W rolę Geralta wcielił się ex Superman, czyli znany już nam Henry Cavill, który wyjątkowo ładnie odnalazł się w wiedźmińskiej charakteryzacji oraz w scenach, gdzie należało kuśliwie zaświecić gołym torsem.

Serial pochłonęłam  raz-dwa i choć nie podzieliłam rozbuchanego entuzjazmu innych widzów, to bez bicia przyznaję, że baaaaaardzo polubiłam głównego bohatera i jego kumpla, Jaskra. Cała reszta to wyblakłe cienie książkowych postaci i nie zamierzam się nad nimi kiedykolwiek pochylać.

Dzięki serialowi do życia wróciło pragnienie sprzed lat – wszak miałam u siebie Kena, mogącego posłużyć za kanwę dla przeróbek, a i znałam dziewczynę, dokonującą cudów repaintu. Wystarczyło dodać dwa do dwóch, cmoknąć Supermana w czółko, wrzucić go do koperty suto wymoszczonej folią bąbelkową i wyprawić w daleki świat, do Rosji. Tam przystojniak przechodził liczne procedury upiększające, między innymi doklejenie gustownego, białego tupecika oraz całkowity repaint buziulki. W trakcie prac na bieżąco otrzymywałam informacje o postępach, więc mogę tu pokazać Wam jak to wszystko wyglądało „od kuchni”.

* * *

* * *

Już w trakcie prac wstępnych wiedziałam, że jest dobrze i że będzie jeszcze lepiej. Czy miałam rację? Czy ją miałam?

Zdjęcie za zgodą Tatyany, autorki repaintu.

Efekt końcowy bardzo mnie ucieszył i wzruszył. Z dość płaskiej w wyrazie lalki wyłonił się sobowtór serialowego Geralta, którego nie da się pomylić z nikim innym. To ewidentnie JEST ON i JEST MÓJ i TYLKO MÓJ! I powiem Wam, że nic nie szkodzi, że Geralt nie ma jeszcze stosownego stroju i broni. Póki nie doczeka się odpowiedniego odzienia może stać na półce choćby i we współczesnym ciuchu, bo nawet jeśli wiedźmin paraduje w podkoszulku i dżinsach, to nadal jest to wiedźmin, w którym się kocham :)

* * *

* * *

* * *

I jeszcze smutna refleksja na koniec - właśnie zdałam sobie sprawę, że Geralt nie będzie do końca sobą, jeśli u jego boku nie pojawi się Jaskier. Echhh, ta cholerna chcica ...