Prawie jak Jon Kortajarena - WPIS ODZYSKANY

Najlepszym wabikiem na lalkozbieracza jest niska cena. Jeśli jest szansa dostać coś za mizerny piniądz, to nabiera się dziwnej lekkości przy wymianie krwawicy na rzeczy, które niekoniecznie są artykułami pierwszej potrzeby i na które, w innych okolicznościach, wcale nie zwróciłoby się uwagi. Bywa i odwrotnie – cena jest brzydka jak grzech śmiertelny, ale lalka tak piękna, że aż zatyka dech w piersiach, a sen odchodzi na tak długo, póki się jej do domu nie ściągnie. 

Właśnie tak czułam się, kiedy koleżanka z Flickr ogłosiła sprzedaż jednej ze swoich lalek – Lukasa Mavericka. Czując głęboką, wewnętrzną potrzebę otaczania się pięknymi przedmiotami, ściągnęłam go do siebie czym prędzej, by móc paść oczy jego męską urodą nie tylko za pośrednictwem cudzych zdjęć.

Po świecie krąży wielu różnych Lukasów Mavericków – a wszyscy co do jednego piękni i wyniośli jak  arystokraci, którzy spoglądają potępiająco na współczesną młodzież z głębi pociemniałych portretów, porozwieszanych po różnych galeriach sztuki niewspółczesnej. Znakiem firmowym każdego Lukasa są pogardliwie skrzywione usta i perfekcyjnie wklęsłe kości policzkowe, okalające twarz, która przekracza bariery oswojonej urody.

Lukas Maverick to mój wizualny ideał lalkowego mężczyzny. Zakochałam się w nim w sposób beznadziejny i nieodwracalny, któremu nie umiem dać odporu, bo jego twarz przenosi rysy wyjątkowo urodziwego modela, Jona Kortajareny, będącego z dawien dawna moim fotograficznym idolem. Jeśli nie kojarzycie Jona, to podrzucę dwie małe podpowiedzi: „obrazkową” i „filmową”, które naświetlą o kogo chodzi:

 * * *

 A tu już swe oblicze ujawnia Lukas:

Prawda, że jest bardzo podobny do Jona?



Ze względu na tę charakterystyczną, szczupłą jak u średniowiecznego świątka twarz, jestem w stanie wybaczyć Lukasowi różne wady – na przykład sztywną głowę, której nie da się ani skłonić w przód ani pochylić na bok (Lukas może nią jedynie odmownie kręcić), lub to, że jego włosy wykonano ze sztywnego, niepoddającego się układaniu, materiału. Przymykam oko jeszcze na kilka wad, które skumulowane w innej lalce spowodowałyby u mnie napad wścieklizny: brzydki odcień plastiku, małą ruchomość ciała, drobne wady produkcyjne. W przypadku Lukasa mięknę jednak jak wosk – niech sobie  będzie jaki chce, byleby nigdy nie stracił seksapilu, który wylewa się z każdego centymetra sześciennego jego drobnego ciała.



* * *

* * *

Mój Lukas pochodzi z dość niepopularnego, dwulalkowego zestawu „Nu Fantasy. Beauty and the beast”. Choć obie lalki wchodzące w jego skład były bardzo urodziwe, to klienci nie  wykupili go na pniu, jak to często bywa z zabawkami od Integrity toys. Myślę, że to dlatego, iż zestaw cechowała pewnego rodzaju wtórność w stosunku do tego, co ludzie już znali. Podwojona cena też na pewno zrobiła swoje. Summa summarum – w internetowej przestrzeni nadal można go bez problemu kupić.

Produkt, który nie przyczynił wielkiego honoru firmie Integrity toys, dla mnie, osoby spragnionej JAKIEGOKOLWIEK Lukasa, przedstawiał nader łakomy kąsek. Tak to nieszczęście jednych buduje frajdę drugich.

Nie jest mi przykro, że mój Lukas nigdy nie zazna zaszczytu zasiadania w kręgu najbardziej kultowych Lukasów Mavericków wszech czasów. Dla mnie i tak jest zwycięzcą wszelkich możliwych konkursów urody dla plastikowego chłopstwa.



* * *

* * *

* * *

* * *

Lukas jest dla mnie wyjątkowy z jeszcze jednego powodu. Jak się okazuje, niesie w sobie podobieństwo do postaci ze świata kultury, która była i pozostaje moim (filmowym) idolem:

* * *