Dzieciuchy Petry

Jeśli chodzi o lalki Petra, to załapałam się na ich najpóźniejsze wypusty, czyli na lalki od firmy Lundby, która w latach 90-tych z wywieszonym jęzorem próbowała kopiować patenty i prześcignąć popularność Barbie, co oczywiście nie mogło się udać, bo królowa była i jest tylko jedna. 

Lalki od Lundby były sympatyczne, w większości jasnowłose i błękitnookie i wyglądały mniej-więcej tak:

Dzięki Bogu nie wszystkie z nich miały kolczyki barbarzyńsko powbijane w sam środek przewodu słuchowego, tak jak moja bidula, która wszelako nie skarży się na okrucieństwo losu i zachowuje pogodny wyraz twarzy.

Petra, jak i Barbie, miała masę fajnych strojów, świetnie wyposażony biało-różowy domek, chłopaka, młodszą siostrę i parę rozkosznych dziatek, o których będę dziś nawijać (bo wstęp o Petrze to było tylko takie mydlenie oczu - upraszam o wybaczenie).

Petrowe dzidziusie, jak i ich mutter, wykazują wyraźne nawiązanie do lalek matellowskich, ale o ile dorosłej Petry nie dałoby się pomylić z Barbie (nie ta twarzyczka, nie to ciało), to maluchy można byłoby uznać za bliskich krewnych matellowskiego drobiazgu. Ma to swoje dobre i złe strony. Dobre, bo dzieciuchy bez problemu mogą dzielić się ubrankami i bucikami, a złe - no cóż, u dzieciaków od Petry wyraźnie widać, że są czyjąś kopią i to nie bardzo zawoalowaną.

Pozwólcie pokazać sobie parkę, która do dnia dzisiejszego uchowała mi się w firmowym pudle, z którego w końcu ją uwolniłam w imię walki z psychicznym dołem, wywołanym przez koronawirusa (skoro ja muszę siedzieć w domu, to niech chociaż małoletnie lalusie zaznają wolności).

Tu napomknę, że powyższa dwójka to odkupione wspomnienie z dzieciństwa, bowiem w latach, gdy nosiłam jeszcze koszulinę w zębach, byłam, na spółkę z młodszą siostrą, posiadaczką takiej właśnie parki. Po latach wspomniałam, zatęskniłam i w rezultacie tej tęsknicy odkupiłam szkraby od lalkującej koleżanki, która miast tych uroczych glutków wolała twardy piniądz.

* * *

Chłopiec i dziewczynka nie różnią się od siebie niczym, poza owłosieniem, które u tej drugiej jest przyjemnie długie oraz bujne i w sam raz nadaje się do czesania, co jak wiadomo, jest jedną z ulubionych zabaw dzieci płci żeńskiej.

Zakres ruchowy tych bożych krówek jest niewielki, dostosowany do umiejętności bobasów, dla których nawet proste siadanie jest nie lada wyzwaniem. Wzorem prawdziwych dzieci mogą machać kończynami i kręcić głową oraz nie bardzo foremnie usadzić się na tłustych dupinach. I to tyle, więc przysługuje im u mnie rola uroczych kurzołapów :)

* * *

 

Gdzieś w środku notki wspominałam, że glutki wykazują podobieństwo do laleczek - matellaków. Jest ono na tyle duże, że mogą wymieniać się główkami (łatwymi do zdjęcia, bo i tu i tu - osadzonymi na kulce).  Ta łatwość wymiany pozwoliła mi na małą (i szczęśliwie chwilową) dekapitację dziewuszki, której na kark znienacka wskoczyła głowa matellowskiego chłopca.

Tak było w oryginale:

A tak, po dokonaniu zamiany:

Nie jestem pewna, czy przypadkiem taka podmieniona wersja nie podoba mi się bardziej niż oryginalna :)

Na razie jednak wszystkie drobiny wracają do pudełka, żeby się nie pogubić, bo nie chciałabym drugi raz ich utracić. Jak dobrze pójdzie, to przekażę je za jakiś czas do zabawy siostrzenicy, żeby po latach, tak jak i ja, miała miłe wspomnienia z dzieciństwa.

* * * 

* * *

* * *